سلام به همه در این مقاله میخوام کمی از بحث اصلی جدا شم و به یکی از علاقه مندیهام بپردازم و انواع دوچرخه را رو تو این مقاله بیان کنم و راجه بهشون یکم توضیح بدم.
دوچرخه شهری: معمولا برای سطوح مناسبی مثل آسفالت طراحی شده‌اند. لاستیک‌های باریکتر از کوهستان باعث مقاومت کمتر شده و ترمزهای خوب امنیت شما را در خیابان افزایش می دهند. وضعیت نشستن روی این دوچرخه‌ها معمولا تا حدودی عمودی است تا دید نسبت به خیابان بهتر باشد و بودن آینه کمک خوبی برای کشف وضعیت ماشین‌های در حال نزدیک شدن از پشت سر است. این دوچرخه‌ها معمولا فرمان‌های صاف داشته و عرض آن‌ها زیاد نیست تا به حرکت کردن در کنار جمعیت و حتی لابلای ماشین‌ها کمک کند. البته در نهایت وضعیت خوب خیابان‌های درون شهری این امکان را فراهم می‌کند تا تقریبا از هر مدل دوچرخه ای به عنوان دوچرخه شهری استفاده کرد.
دوچرخه جاده: معمولا بدنه‌ای ظریف‌تر از دوچرخه‌های کوهستان داشته، دنده‌های کافی برای بالا و پایین رفتن از شیب‌ها را دارا می‌باشند. عرض لاستیک آن‌ها نازک‌تر بوده و از فرمان‌های دراپ (مشهور به کورسی) استفاده می‌کنند. در بسیاری کشورها این دوچرخه‌ها برای رفت و آمد شهری هم استفاده می‌شوند اما برای استفاده در تهران احتمالا چندان مناسب نیستند. دلیل این موضوع عدم وجود خطوط کافی دوچرخه جاده ای و در نتیجه نیاز به احتیاط زیاد در حین حرکت و همچنین ناهمواری نسبی بسیاری از خیابان‌ها است.
دوچرخه کوهستان: که اختراعی نسبتا جدید در دنیای دوچرخه هستند معمولا به کمک فنرها، تایرهای پهن‌تر و بدنه‌های مقاومتر شناخته می‌شوند. این دوچرخه‌ها با دارا بودن گستره نسبتا زیاد دنده، امکان بالا رفتن از شیب‌های تند و پایین آمدن های سریع را فراهم می‌کنند. فرمان‌های صاف کنترل بیشتری به دوچرخه سوار می‌دهند و در مدل‌هایی که معمولا مخصوص سراشیبی‌های تند ساخته شده اند، بودن کمک فنر عقب می‌تواند کمک بزرگی باشد. این روزها در ایران خیلی‌ها برای استفاده‌های شهری، به سراغ دوچرخه‌های کوهستان می‌روند.
دوچرخه برقی: این روزها دوچرخه‌های برقی هم طرفداران خودشان را پیدا کرده‌اند. این دوچرخه‌ها با داشتن موتورهایی معمولا برقی، می‌توانند در رکاب زدن به شما کمک کنند. بر خلاف موتورهای برقی این دوچرخه برقی هنوز نیاز به رکاب زدن دارند اما آماده‌اند که در صورت درخواست شما، اینکار را برای شما راحتتر کنند. شخصا هیچ وقت سوار چنین دوچرخه‌ای نشده‌ام و نمی‌توانم نظر خیلی دقیق بدهم ولی می‌دانم که افراد مسن‌تر یا کسانی که می‌خواهند همیشه بدون عرق کردن و نفس نفس زدن به انتهای مسیر برسند و همینطور کسانی که مسیرشان سربالایی بسیار طولانی دارد، از این دوچرخه‌ها کمک می‌گیرند. نکته منفی این دوچرخه‌ها نیاز به شارژ دائم و از آنطرف وزن سنگیتر است که بلند کردن این دوچرخه‌ها به منظور رد کردن از موانع یا رسیدن به طبقات بالای خانه را سخت‌تر می‌کند.
دوچرخه تاشو: فرض کنید دوچرخه شما نه فقط از وسط که حتی از ارتفاع هم تا می‌شد و به اندازه یک چمدان درمی‌آمد! چنین دوچرخه‌ای را می‌توانید به خوبی در خانه جا دهید، آن را با آسانسور به طبقه دوازدهم شرکت برسانید یا حتی وقتی در یک سر مسیر با کسی هستید یا وقتی در برگشت حوصله رکاب زدن ندارید، آن را در صندوق عقب ماشین بگذارید. این دوچرخه‌ها معمولا چرخ کوچکتری دارند اما با داشتن طبقه قامه بزرگ، این مشکل را حل می‌کنند. این دوچرخه‌ها معمولا با دنده‌های کمتر، برای محیط‌های شهری مناسب هستند اما چرخ کوچک آن‌ها رد شدن از موانع را نیازمند کمی احتیاط می‌کند. اما حتی در تهران هم چنین دوچرخه‌هایی گزینه‌های مناسب برای افرادی هستند که گاه گداری لازم است فقط یک سر مسیر را با دوچرخه برند.
- ۹۹/۱۰/۰۱